به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی کمیته امداد، یازدهم آذر ماه هزار و چهارصد و دو، تاریخِ باشکوهی است که دیگر از یاد و خاطره مردمان دیار اردبیل پاک نخواهد شد. روزی که حتی سالن لاله اردبیل نیز گنجایش و ظرفیت تحمل گام‌های وزین خیران را نداشت که هر یک با پشتوانه‌ای چندین و چند ساله در راه خدمت به محرومان، قدم در این محفل گذاشته بودند.

فرشِ قرمزی که فارغ از هر مراسمِ دیگرِ داخلی و خارجی، پیش پای درگذشتگان پهن شده بود تا هر کس بخواهد به داخل سالن ورود کند، ابتدا از کنار تصویرِ این «آدم‌های خوبِ شهر» بگذرد و سپس به آبی‌ترین آسمانِ شهرِ اردبیل نگاهی بیندازد و چشمانِ هر یک از آنها را ببیند که از پشتِ تکه ابرهای پاییزی، پیدا است.

گل‌ها...

شکوهِ گل در آن لحظه که تقدیم رفتگان می‌شود، به اوج می‌رسد و عطری شگفت همه‌جا را فرا می‌گیرد. شاید در این جمعِ خیرخواهی حضور ندارند اما می‌توان عطرِ وجودشان را حس کرد. مرحومین سید ابراهیم سید حاتمی، کریم جهازی، ابراهیم خلیل فرنام، لطیف نباتی‌مقدم، داود پیرعلایی، حسن برزگر جلالی، حسن عرشی، عبدالله ابی‌زاده، میربشیر رییسی، اسماعیل موسوی، علی نجف‌زاده و مرحوم حسنعلی علیپور؛ همین‌جا هستند. با بال‌هایی از جنسِ نیک‌اندیشی و نیکوکاری که در آسمان می‌چرخند.

ساعت هشتِ صبح را نشانه گرفته و یک ساعت تا آغاز مراسم باقی است. در سکوتی آغشته به نوای «اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَىٰ عَلِیِّ بْنِ مُوسَىٰ الرِّضَا الْمُرْتَضَىٰ الْإِمامِ التَّقِیِّ النَّقِیِّ وَحُجَّتِکَ عَلَىٰ مَنْ فَوْقَ الْأَرْضِ وَمَنْ تَحْتَ الثَّرَىٰ الصِّدِیقِ الشَّهِیدِ صَلاهً کَثِیرَهً تامَّهً زاکِیَهً مُتَواصِلَهً مُتَواتِرَهً مُتَرادِفَهً کَأَفْضَلِ مَا صَلَّیْتَ عَلَىٰ أَحَدٍ مِنْ أَوْلِیَائِکَ.» دل‌ها راهی مشهد مقدس می‌شود. گروه فیلمبرداری و مسئولانِ سالن، برای چندمین بار در حال امتحان صدا، تصویر، کلیپ و تیزرها هستند تا همه چیز به خوبی پیش رود.

ساعت نزدیکِ نُه صبح است که «زینب» با لباسِ محلی – تومان کوینگ – گلی در دست دارد و در مقابل محل یادمانِ نیکوکاران درگذشته می‌ایستد تا پذیرای مهمانان باشد. او دختری هشت ساله است که شعرهای ترکی و فارسی آماده کرده تا برای مهمانان بخواند و دکلمه کند.

باد برگ‌های پاییزی را از روی درختان بلند کرده و در هوای سرد، می‌چرخاند. هوا به سردی می‌زند اما وجود خیران، گرمابخش محیط خواهد شد. از دور صدای پرندگانِ مهاجر به گوش می‌رسد که در اطراف دریاچه شورابیل، در گردشند.

جعفر صباغیان، قائم مقام کمیته امداد، حمزه‌علی  کوهساری، مدیرکل هماهنگی شبکه‌های مردمی، رضا قاسمیان، معاون امنیتی سیاسی استاندار، رضوان باقلاچی، مدیرکل امور اجتماعی و فرهنگی استانداری و علیرضا حسین‌نژاد، مدیرکل کمیته امداد استان اردبیل همراه با تعدادی از نیکوکاران وارد محوطه می‌شوند تا با تقدیم گل به تمثال خیران درگذشته، به سمت سالن برگزاری مراسم حرکت کنند.

«زینب» شعر می‌خواند، شعرهایی از شاعران بزرگِ دیار اردبیل در باب خیرخواهی و نیک‌اندیشی. سپس به هر یک از مهمانان گلی می‌دهد تا در کنار تصاویر درگذشتگان گذاشته و راهی مراسم شوند.

ساعت حدود نُه و نیم صبح است که مراسم با آیاتی از کلام الله مجید، آغاز می‌شود. مسئولان کشوری و استانی و مدیران عامل موسسات خیریه و مراکز نیکوکاری گوش به نوای سوره «کوثر» فرا می‌دهند که به مناسبت ایام فاطمیه، قرائت می‌شود و فضا را به این آیات معطر می‌کند.

سرود ملی پخش می‌شود و همه به عزت ایران اسلامی برخاسته و با جان و دل، سرود را زمزمه می‌کنند و بعد از آن، نوبت به صلوات خاصه می‌رسد که همواره یاد امام رضا(ع)، روشنگر مسیر امدادگران و مددکاران کمیته امداد است.

مجری پشت تریبون آمده و پس از سلام، غزلی می‌خواند و مراسم به طور رسمی آغاز می‌شود.

روی صندلی‌ها، خیرانی نشسته‌اند که نمی‌توان هر یک را توصیف کرد و از خدمات بی‌نهایت‌شان گفت. تا چشم کار می‌کند، نیکوکارانی از دیار اردبیل نشسته‌اند که دست در دست سایر خیران کوشیده‌اند تا گرهی از مشکلات نیازمندان بگشایند و حال اگر بخواهیم شرح حالی از هر یک بنویسیم، گنجایش صفحات کاغذ تاب اقدامات‌شان را نخواهد داشت.

علیرضا حسین‌نژاد، مدیرکل کمیته امداد استان اردبیل برای خوش‌آمد گویی روی سن می‌رود. متن یادداشت را در برابر دیدگانش گرفته و نخستین کلمات، سخن از درون‌مایه‌ای عاطفی و سرشار از فرهنگ غنی اردبیلی‌ها در یاری رسانی به یکدیگر است که از دیرباز تاکنون، ادامه دارد.

او می‌گوید: «مهرورزی یکی از شیرین‌ترین و دلپذیرترین مفاهیم و واژه‌های زندگی بشری است که قطعا در سایه این محبت‌ها و مهرورزی‌ها است که جامعه در مسیر رشد و تعالی قرار می‌گیرد.»

کلیپِ « نامداران » پخش می‌شود. یاد و خاطر نیکوکارانی که از دنیا رفته‌اند، زنده‌ می‌شود. بسیاری از کسانی که موهای خود را در مسیر گره‌گشایی از مستمندان سپید کرده‌اند، با تماشای چهره درگذشتگان، گونه‌های‌شان خیس می‌شود و جوانانِ نیکوکار نیز به حال آنها غبطه می‌خورند که با کوله‌باری پر از این دنیا رفتند.

چشم‌ها سوی سخنران بعدی می‌چرخد. سیدآقا سیدحاتمی، از خیران به نام استان اردبیل که مو در این راه سپید کرده، از گذشته‌های دور می‌گوید که اردبیلی‌ها برای کمک به همدیگر پشت سر گذاشته‌اند و اینک نیز این فرهنگ همچنان در جریان است.

مداح اهل بیت(ع)، حسن یحیوی از حضرت زهرا(س) می‌خواند. چشم‌ها گریان و شانه‌ها لرزان. برای مردها و زنان نیکوکار که پدر و مادر معنوی ایتام هستند، سخت است از مادرِ پهلو شکسته خواندن! سرها در گریبان فرو رفته و دل‌های پر از احساسِ نیکوکاران، روانه بقیع شده است؛ گرچه مزاری در کار نباشد و ناپیدا.

رضا قاسمیان، معاون سیاسی امنیتی استاندار اردبیل نیز به جایگاه نخست استان در شبکه‌سازی تشکل‌های خیریه اشاره کرد و گفت: باید به وجود خیران افتخار کنیم که در این استان با تلاشی مضاعف سعی می‌کنند تا در ابعاد مختلف یاریگر انسان‌های محروم، نیازمند و دردمند باشند.

با پایان صحبت‌های معاون سیاسی امنیتی استاندار، آیت الله سید حسن عاملی، نماینده ولی فقیه در استان و امام جمعه اردبیل گام در محوطه مراسم می‌گذارد. «زینب» با شعری به استقبال رفته و سپس گل‌ها به درگذشتگان اهدا می‌شود.

گروه سرود در جایگاه قرار گرفته و می‌خوانند: «شیعه یعنی کسی که همواره به فکر دیگری است...». شعری ترکی و فارسی که لحظه‌های زندگی را یادآوری می‌کند تا همگان قدر لحظات را بدانند و به نیکی روزهای‌شان را پشت سر بگذارند.

آیت‌الله سید حسن عاملی، سخنرانی خود را آغاز می‌کند: «خیران نیاز به تشویق و تکریم ندارند چرا که بزرگترین تشویق و تکریم را از خیران، ذات ربوبی و الهی انجام داده است.»

چهره یکایک خیران، دیدنی است. وقتی صحبت از این می‌شود که پاداش را خدا می‌دهد، لبخندی سرشار از شادکامی بر صورت‌ها می‌نشیند و همه به دنباله سخن گوش می‌دهند.

او ادامه می‌دهد: «خیران فخر و شرف جامعه ارزشی و اسلامی هستند و در دین اسلام و مقایسه احکام، بزرگترین عبادت کمک و دستگیری از نیازمندان است.»

چراغ‌ها خاموش می‌شود. کلیپ «والی مهر» رخ نشان می‌دهد. در سکوتِ سالن، صدای دانه‌های تسبیح است که به گوش می‌رسد. رخ در رخ «جواد قرآن‌نویس» ایستاده و به – تیوی وال – چشم می‌دوزم. سر خم کرده و حتی نمی‌تواند خودش را تماشا کند. بُغضی سرگردان را می‌شود در گلویش دید که می‌خواهد نمایان شود و با اشک همراه، اما او نمی‌گذارد!

«جواد قرآن‌نویس» رئیس مجمع خیرین مدرسه‌ساز استان، رئیس هیات مدیره بنیاد حمایت از کودکان بی‌سرپرست استان، رئیس هیات مدیره بنیاد حمایت از کودکان مبتلا به سرطان (شمیم مهر استان اردبیل) و رئیس هیات مدیره صندوق قرض‌الحسنه نبوی است.

او از جمله کسانی است که سالیان سال برای رفع مشکلات کودکان و خانواده‌های نیازمند تلاش کرده است. دانه‌های تسبیح، از کلیپ بیرون می‌آیند و دانه دانه در دستان یکایک خیران قرار می‌گیرند، هر یک از آنها شایسته دریافت نشان «والی مهر» هستند و حالا، قرعه کار به نام  «جواد قرآن‌نویس» افتاده است.

مجری، با خواندن شعری از مرحوم یوسف معماری، از خیران و نیکوکاران نامدار اردبیل، از او دعوت می‌کند تا به روی سن بیاید.

روی سن می‌رود و نشان ملی «والی مهر» توسط قائم مقام کمیته امداد کشور بر سینه‌اش نصب شده و تندیسِ آن نیز توسط نماینده ولی فقیه در استان و امام جمعه اردبیل، تقدیم وی می‌شود.

شاید هیچ نیازمندی در سالن حضور ندارد، اما می‌توان مستمندان به خصوص کودکانِ سرطانی را دید که قلب‌های‌شان را روانه این مراسم کرده‌اند و اینک اشکِ شوق، به پاسِ همه کارهای خیرخواهانه او، ریخته می‌شود.

رونمایی از تمبر اختصاصی آئین نکوداشت و تکریم از خیریه‌های استان اردبیل، جلوه دیگری از مراسم است که آیت‌الله سید حسن عاملی بر روی آن می‌نویسد: «بسم الله الرحمن الرحیم، اللهم بارک ثم بارک» و توسط جعفر صباغیان نیز نگاشته می‌شود: «به نام خداوند متعال، ان‌شالله شهدای گران‌قدر دعاگوی خیران باشند».

قائم مقام کمیته امداد پشت تریبون رفته و می‌گوید: « اصلی‌ترین وظیفه حاکمیت و دولت‌ها، تامین نیازمندی آحاد مردم است که در بحث اشتغال، مسکن، تحصیل، ازدواج و رفع سایر نیازمندی‌ها باید تلاش و کوششی جدی داشته باشند.»

او ادامه می‌دهد: « کمیته امداد تکلیفی سنگین در رسیدگی به امور محرومان دارد و فلسفه تشکیل این نهاد نیز در کنار سایر خیریه‌ها و مراکز نیکوکاری، کمک به فقرا و رسیدگی به حال آنها است.»

مراسم با تجلیل از نیکوکاران و خیران موسسات خیریه و مراکزنیکوکاری استان اردبیل پایان می‌گیرد.

آبی‌ترین آسمان اردبیل، لبخند می‌زند. باد شاخ و برگِ درختان را می‌لرزاند و آخرین برگ‌های پاییزی را در هوا می‌پراکند. نوزده روز تا آمدن زمستان باقی است اما حال و هوای شهر، با حضور خیران به داغی می‌زند تا گرمابخش خانه‌های محرومان باشد.

همه‌چیز در یک جمله خلاصه می‌شود: « بزرگترین تشویق و تکریم خیران را خداوند انجام داده است.»

انتهای پیام